തൂവലുകൾ

മാനസമാകെ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു

കുളിരേകും  നിൻ സ്നേഹത്തൂവലുകൾ
ഉള്ളിൽ ചേക്കേറിയിട്ടെത്രയോ കാലം
ഉരിയാടിയില്ലിതുവരെ ആരോടുമീ കാര്യം
നിനച്ചിടാതെ വന്ന വിരുന്നുകാരീ
നിന്നെ അടക്കോഴിയെന്നു വിളിച്ചു
ഉമി നിറച്ചൊരു വള്ളിക്കുട്ടയും പിന്നെ
ഉത്തമമായഞ്ചാറു  മുട്ടകളുമൊരുക്കിവച്ചു
തൊട്ടുനോക്കുവാനെത്തിയ  കുട്ടികൾ
ചീറിയടുക്കുമ്പോൾ ഓടും ബാല്യങ്ങൾ
മണ്ണെണ്ണവിളക്കിൻ ഇത്തിരി വെട്ടത്തിൽ
ദിനവും കാണുവാൻ എത്തിയിരുന്നില്ലേ
മുട്ടകളെല്ലാം ചിറകിനടിയിൽ ഒളിപ്പിച്ചു
നീയും അമ്മയോടു ചേർന്നിരുന്നു ഞങ്ങളും
കുഞ്ഞിളം തൂവലുകൾക്കായി കാത്തിരുന്നു
നാളുകളെണ്ണിയെണ്ണി നോക്കിയിരുന്നു
നനുത്തരോമത്തിൻ പുത്തനുടുപ്പോടെ
അവർ അമ്മതൻ മാറിലൊളിച്ചു
പുതുലോകം കാട്ടികൊടുക്കുവാൻ
പിടികൂടിയോമനിക്കുവാൻ പിന്നാലെ
ചെന്നാലോ തുടങ്ങും നിർത്താതൊരോട്ടം
ചെറുചിരിയോടെ പുറകേ  കുസൃതികളും
കാക്കയ്ക്കുംപരുന്തിനും കൊടുക്കില്ലെന്നോതി
കാവലാളായി മാറി സസന്തോഷം
റാഞ്ചിപ്പറക്കുവാനെത്തി    ചെമ്പരുന്ത്
നിൻ കരുതൽ എത്രയോ അപാരം
ചികഞ്ഞു പെറുക്കുവാനാകും വരെ
പിരിയാതെ നിഴലായി നിന്നില്ലേ
എൻ ഹൃദയം കവർന്നു പോയി
നീയാം അമ്മതൻ കരുതലോ സ്നേഹമോ
കർക്കിടകത്തിലെ കാർമേഘങ്ങൾപോലെ
കറുത്തപുകയായി അമ്മയും മറഞ്ഞുപോയി
മിഴികൾ നനയ്ക്കുമൊരുപിടി ഓർമ്മകൾ
പറന്നകലാത്തോരാ സ്നേഹത്തൂവലുകൾ
ഉഷസ്സിലൊരു   ഉണർത്തുപാട്ടായി
ഉയരും പൂങ്കോഴിതൻ  ഗാനമേ
തൊടിയിലിന്നും തേടുന്നു നിന്നെ
ഒരു വർണ്ണത്തൂവലായി അണയുവതെന്നോ
പുലരിമഞ്ഞിൻ  മഴപോലെ നിത്യവും
പെയ്തു നനയുന്നെൻ മിഴിയോരം
പോറ്റമ്മതൻ വാക്കിൻതുമ്പിലെ മുനകളോ
മുഖത്തുതെളിയും നീരസ ഭാവങ്ങളോ
ദിനവുമേല്ക്കും മനസ്സിൻ മുറിവുകളോ
മറക്കുവാനായി പൊരുതുന്നു ഞാൻ
പത്തമ്മ ചമഞ്ഞാലും പോറ്റമ്മ
പെറ്റമ്മയാവില്ലെന്നു പഠിപ്പിച്ചു ജീവിതം
ഞാനുമിന്നൊരു അമ്മയായില്ലേ
കൂട്ടായിനിൽക്കുന്നു ഇന്നുമാ ആത്മദുഖം
നിലാവുപോൽ  പുഞ്ചിരിതൂകുമ്പോഴും
നിറഞ്ഞുതുളുമ്പുന്നെൻ  മിഴികൾ
നിസ്സഹായതയുടെ മൂടുപടമണിയുന്നു
നിശ്ശബ്ദം   സഹതപിക്കുന്നെല്ലാരും
ഒരുമാത്ര നിലയ്ക്കുമോ ഹൃദയതാളം
കേൾക്കുന്നു ഉള്ളിലൊരു മരണതാളം
തത്തയോ മൈനയോ പാറിക്കളിക്കും
എത്രയോ തൂവലുകൾ മാറിമാറിവന്നു
ഒടുവിലായി  എത്തിയല്ലോ മുന്നിൽ
നീലക്കാർവർണ്ണന്റെ  പ്രിയമേറും പീലി
ഓടിവന്നെന്റെ പരിഭവങ്ങളോതിടുവാൻ
ഒരിടവുമേകിയില്ലല്ലോ  കൃഷ്ണാ  നീ
പുസ്തകത്താളിനുള്ളിൽ  നിനക്കായി
കരുതിയ മയിൽ‌പ്പീലി കണ്ടിട്ടോ
എനിക്കായി തീർത്തതീ  ദുഖസാഗരം
നീന്തിക്കടക്കുവാൻ തുണയേകണേ കൃഷ്ണാ
തളരുമ്പോൾ നിന്നുള്ളിൽ ചേർത്തിടണേ