ശയനമുറി തന് തിരശ്ശീല നീക്കി
ശശികലേ നിനക്കായി കാത്തുനിന്നു
ശരശയ്യ തീര്ത്തുതന്നു ജീവിതമിതിനു
ശമനമില്ലേയെന്നോര് ത്തു നിന്നു
ശാന്തമായുറങ്ങും രണ്ടോമല് ശലഭങ്ങള്
ശിലയായി മാറ്റുന്നെന് മനവും തനുവും
ശൂന്യതയെന്തെന്നറിഞ്ഞ നാളിലെന്നോ
ശില്പമായി നീയെന് ഹൃദയത്തിലുറച്ചു
ശീലങ്ങളെല്ലാമെന്നോടു പഴകിചേര്ന്നു
ശ്യാമവര് ണ്ണമോലുമാ മുഖം കണ്ടുണര്ന്നു
ശാലീനയാം ഭൂമിതന് നെറുകയിലൊരു
ശോണബിന്ദുവായി തെളിഞ്ഞു സൂര്യന്
ശുഭയാത്ര നേരുകില്ലെങ്കിലും എന്തിനീ
ശകാരങ്ങള് ചൊരിയുന്നു നിത്യവും
ശാപവചനങ്ങളോര്ത്തു നടക്കുമെന്
ശോകം മിഴികളില് പടര്ന്നതിനാലോ
ശകടത്തിനായി ഓടും വഴികളിലാരു
ശകുനമായി വന്നതെന്നും അറിഞ്ഞതില്ല
ശരങ്ങളാല് മുറിവേറ്റു പിടയും മനസ്സില്
ശകുനത്തിന് ഗുണദോഷത്തിനെന്തു വില
