ഒരു കുഞ്ഞുദുഖം

തിരക്കേറുമീ നഗരവീഥിയരികില്
തനിച്ചു നിന്നിടും കുഞ്ഞുപൂവേ
ആരാമത്തെ അലങ്കരിക്കേണ്ടും നീ
അഴുക്കുചാലിന് തീരമണഞ്ഞതെങ്ങനെ
കാറ്റിന് ചിറകിലേറി വന്നുവോ
കുളിര്മഴയിലൊഴുകി വന്നുവോ
അകലെനിന്നേ കണ്ടു നിന് മുഖം
അടുത്തെത്തുവാന് മോഹിച്ചു മനം
അരികില് വന്നൊന്നു തലോടുവാന്
ആരോരുമറിയാതെ കൊതിച്ചു ഞാന്
തിരിഞ്ഞുനോക്കി നടന്നകലവേ
തിരിച്ചറിയുന്നു നിന് പരിതാപങ്ങള്
മുളയിലേ കൂട്ടുവന്ന കാഴ്ചകള്
മുന്നിലിന്നുമുയരും അജീര്ണ്ണഭാണ്ഡങ്ങള്
ചാരേ പാഞ്ഞടുക്കും ശകടങ്ങളോ
ചാര്ത്തിത്തന്നു ചേറിന് കുപ്പായം
മാനുഷരുതിര്ക്കും ഉമിനീര്ശരങ്ങള്
മുറുക്കിചുവപ്പിച്ചല്ലോ ചുണ്ടുകള്
തുഷാരമണിയേണ്ട വദനമിന്നൊരു
തുപ്പല് കോളാമ്പിയാക്കീ നവലോകം
ചിതറിക്കിടക്കും വര്ണ്ണക്കൂടുകള്ക്കിടയില്
ചിത്രശലഭങ്ങള് കണ്ടതില്ല ചാരുവര്ണ്ണം
ചവറ്റുകൂനയില് നിന്നുയരും ഗന്ധം
ചോര്ത്തിക്കളഞ്ഞല്ലോ നിന് സുഗന്ധം
പൂമ്പൊടി തേടിയാരും പറന്നുവന്നതില്ല
പടര്ത്തിയില്ലാരുമിത്തിരി പരാഗരേണുക്കള്
പരിണമിക്കുകയില്ലേ പുതുമുകുളമായി ഞാനും
പതറിനില്ക്കുന്നു പാതവക്കിലേകയായി അവളും
പാഴ്ജന്മമെന്നോര്ത്തു വിലപിച്ചീടാതെ
പകല് കിനാവിന് തേരിലേറിടുന്നു ദിനവും
അറിയാതൊടുങ്ങുമൊരു വംശത്തിന്
അവസാനകണ്ണിയാവുകയോ നീയും
നാട്ടിന്പുറങ്ങളാകെ വെട്ടിനിരത്തി
നഗരത്തൈകള് നടുന്നുവേഗം നമ്മള്
നാളേയ്ക്കായി കാത്തുവെയ്ക്കുവതെന്തോ
നാറുന്നൊരീ മാലിന്യ ക്കൂമ്പാരങ്ങള് മാത്രം